Harmonia bluesa

Konfrontacja afrykańskiej muzyki ludowej z europejską kulturą muzyczną najsilniej odzwierciedliła się w bluesie. Zdominowana patatonicznym materiałem dźwiękowym śpiewy murzyńskie poddane były na gruncie amerykańskim silnym wpływom muzyki białych, którą Murzyni amerykańscy zaczęli sobie przyswajać. Próby posługiwania się skalą majorową napotykały na pewne trudności. Melodie cechowała niepewność w intonowaniu tercji i septymy, które przestały być przez to dźwiękami prowadzącymi. Niepewność ta polegała na śpiewaniu glissandowych podjazdów, unikaniu tych dwu dźwięków albo śpiewaniu na przemian małej i wielkiej tercji lub małej i wielkiej septymy. Doprowadziło to do powstania skali bluesowej. Mała tercja i mała septyma noszą nazwę blue notes.

Istnieje inna koncepcja powstania skali bluesowej: ?/…? jako skali miksolidyjskiej z naturalną septymą, której kwartową transpozycją ? w bluesie zawsze związaną z funkcją subdominanty ? stanowi nagłe pojawienie się tercji mollowej. Stąd istnieje tylko jedna nuta bluesowa na septymie naturalnej tj. zgodnej z siódmym dźwiękiem szeregu naturalnego /alikwotów/?/. Skala bluesowa wywarła olbrzymi wpływ na harmonikę. Najstarsze bluesy oparte były o jedną lub dwie funkcje harmoniczne . Pod koniec XIX wieku ustalił się schemat harmoniczny dwunastotaktowego bluesa.

Przebieg harmoniczny bluesa wskazuje na przewagę toniki nad innymi funkcjami. Reguła stało się rozpoczynanie piątego taktu subdominantą. Tercja dominanty /siódmy stopień skali majorowej/ przestała być dla Murzynów dźwiękiem prowadzącym ? stąd następstwo septymowej subdominanty po dominancie septymowej w dziewiątym i dziesiątym takcie. Ustalony schemat harmoniczny bluesa mógł być modyfikowany w zależności od inwencji kompozytora-wykonawcy /rozszerzany o łańcuchy dominant wytrąconych, alteracje, itp. /