Skala majorowa i tendencje ruchu głosów i akordów

Stabilne stopnie:

  • Stopnie I, III (3) i V (5)stabilne – nie mają silnej tendencji do przemieszczania się w kierunku innych dźwięków.

Niestabilne stopnie i ich tendencje:

  • IV (4)III (3)
    Silna tendencja do obniżenia się (F → E)
  • VII (7)I (1)
    Silna tendencja do podniesienia się (B → C)
  • II (2)I (1)
    Silna tendencja do obniżenia się (D → C)
  • VI (6)V (5)
    Silna tendencja do obniżenia się (A → G)

Najsilniejsze tendencje ruchu to:

  • IV → III (F → E)
  • VII → I (B → C)

Alternatywne kierunki rozwiązań:

  • II (2)III (3)
    (D → E)
  • IV (4)V (5)
    (F → G)

Przechodnie ruchy między niestabilnymi stopniami:

  • VI (6)VII (7)I (1)
    (A → B → C)
  • VII (7)VI (6)V (5)
    (B → A → G)

 

Harmonia w tonacji durowej – progresje diatoniczne 

Funkcje harmoniczne, które wywodzą się z naturalnych tendencji dźwięków skali durowej, tworzą spójną i logiczną strukturę. W kontekście muzycznych fraz stanowią one podstawowy „język” ekspresji, w którym wyróżniamy:

  • Progresję – ruch naprzód,
  • Wydłużenie – kolorystyczne urozmaicenie w obrębie jednej funkcji,
  • Retrogresję – cofnięcie się od napięcia,
  • Rezolucję – rozładowanie napięcia.

Diatoniczne progresje, czyli takie, które wykorzystują wyłącznie akordy oparte na dźwiękach jednej skali, stanowią podstawę harmonicznej konstrukcji utworu. Choć teoretycznie istnieje wiele możliwych kombinacji, w praktyce najczęściej spotykamy ograniczoną liczbę sprawdzonych schematów.

Akordy w stosunku sekundy

Para akordów  Zmiana funkcji  Efekt muzyczny
IΔ7 → II– tonika → subdominanta najbardziej stabilny → mniej stabilny: progresja
II– → III–7 subdominanta → tonika mniej stabilny → bardziej stabilny: częściowe rozwiązanie
III–7 → IVΔ7 tonika → subdominanta stabilny → mniej stabilny: progresja
IVΔ7 → V7 subdominanta → dominanta niestabilny → bardzo niestabilny: progresja
V7 → VI–7 dominanta → tonika bardzo niestabilny → względnie stabilny: rozwiązanie
VI–7 → VII–7♭5 brak słaby efekt
VII–7♭5 → IΔ7 brak słaby efekt
II–7 → IΔ7 subdominanta → tonika mniej stabilny → najbardziej stabilny: rozwiązanie
III–7 → II–7 tonika → subdominanta bardziej stabilny → mniej stabilny: progresja
IVΔ7 → III–7 subdominanta → tonika mniej stabilny → bardziej stabilny: częściowe rozwiązanie
V7 → IVΔ7 dominanta → subdominanta bardzo niestabilny → niestabilny: regresja
VI–7 → V7 tonika → dominanta względnie stabilny → bardzo niestabilny: progresja
VII–7♭5 → VI–7 brak słaby efekt
IΔ7 → VII–7♭5 brak słaby efekt

Akordy w stosunku tercji

IΔ7 → VI–7 brak najbardziej stabilny → umiarkowanie stabilny: wydłużenie (prolongacja)
VI–7 → IVΔ7 tonika → subdominanta umiarkowanie stabilny → umiarkowanie niestabilny: progresja
IVΔ7 → II–7 brak umiarkowanie niestabilny: wydłużenie (prolongacja)
II–7 → VII–7♭5 brak słabe
VII–7♭5 → V7 brak słabe
V7 → III–7 dominanta → tonika bardzo niestabilny → umiarkowanie stabilny: rozwiązanie
III–7 → IΔ7 tonika → tonika powrót do toniki; rzadko spotykane
III–7 → V7 brak słabe
V7 → VII–7♭5 brak słabe; prawie nigdy nieużywane
VII–7♭5 → II–7 brak słabe; prawie nigdy nieużywane
II–7 → IVΔ7 brak słabsze niż IV → II: wydłużenie (prolongacja)
IVΔ7 → VI–7 subdominanta → tonika słabe; może brzmieć jak wydłużenie IV
VII–7♭5 → II–7 brak słabe, rzadko używane
III–7 → VI–7 brak umiarkowanie stabilny → bardziej stabilny: wydłużenie (prolongacja)
VI–7 → II–7 tonika → subdominanta stabilny → niestabilny: progresja
II–7 → V7 subdominanta → dominanta niestabilny → bardzo niestabilny: progresja
V7 → IΔ7 dominanta → tonika najbardziej niestabilny → najbardziej stabilny: rozwiązanie
IΔ7 → IVΔ7 tonika → subdominanta najbardziej stabilny → niestabilny: progresja

Akordy w stosunku kwinty

VII–7♭5 → III–7 brak słabe, nieużywane
III–7 → VI–7 brak umiarkowanie stabilny → bardziej stabilny: wydłużenie (prolongacja)
VI–7 → II–7 tonika → subdominanta stabilny → niestabilny: progresja
II–7 → V7 subdominanta → dominanta niestabilny → bardzo niestabilny: progresja
V7 → IΔ7 dominanta → tonika najbardziej niestabilny → najbardziej stabilny: rozwiązanie
IΔ7 → IVΔ7 tonika → subdominanta najbardziej stabilny → niestabilny: progresja
IVΔ7 → IΔ7 subdominanta → tonika niestabilny → najbardziej stabilny: rozwiązanie
IΔ7 → V7 tonika → dominanta najbardziej stabilny → najbardziej niestabilny: progresja
V7 → II–7 dominanta → subdominanta najbardziej niestabilny → niestabilny: retrogresja
II–7 → VI–7 subdominanta → tonika niestabilny → bardziej stabilny: częściowe rozwiązanie
VI–7 → III–7 tonika → tonika stabilny → mniej stabilny: wydłużenie (prolongacja)