Harmonia jazzowa

Podwójny kontrapunkt oktawowy w progresji ii–V7–I Podwójny kontrapunkt oktawowy (ang. invertible counterpoint at the octave) to technika polegająca na odwróceniu pozycji dwóch głosów kontrapunktycznych względem siebie. Innymi słowy, głos dolny może zostać przeniesiony o oktawę w górę i pełnić rolę głosu górnego, lub odwrotnie — głos górny może zostać przeniesiony o oktawę w dół, stając … Dowiedz się więcej

Harmonia jazzowa, choć ma wspólne podstawy z klasyczną (system tonalny, akordy tercjowe, kadencje), charakteryzuje się większą swobodą i przyzwoleniem na dysonanse. Muzycy jazzowi myślą o akordach „pionowo” (jako następujących po sobie progresjach), podczas gdy klasyczni – „horyzontalnie” (jako wyniku prowadzenia głosów). Jazz wykorzystuje uproszczony system symboli akordów do szybkiej komunikacji, w przeciwieństwie do precyzyjnej notacji … Dowiedz się więcej

Analizując kontekst harmoniczny utworu jazzowego, dobrze jest mieć świadomość funkcji akordu w odniesieniu do tradycyjnej nauki harmonii. Jednym ze zjawisk opisywanych przez harmonię jest zboczenie modulacyjne. Zboczenie modulacyjne to nagłe lub stopniowe przejście do innej tonacji niż ta, w której utwór pierwotnie się znajduje. Może być trwałe (modulacja) lub chwilowe (tonicznienie innej tonacji). O ile … Dowiedz się więcej

Typ akordu Funkcja Stopień (C-dur) Typowe przykłady Opis / użycie Durowy (maj, Δ) T (tonika) I, IV Cmaj, Fmaj7 Spokój, stabilność Molowy (min, -) T, S, D ii, iii, vi Dm, Em, Am Zależnie od kontekstu Dominantowy (7) D V7, V7/ii, V7/vi G7, A7 (V7/ii) Tension → resolution Półzmniejszony (ø7) D viiø7, iiø7 Bø7, Dø7 … Dowiedz się więcej

Różnica między harmonią jazzową a harmonią klasyczną dotyczy wielu aspektów: budowy akordów, ich funkcji, sposobu prowadzenia głosów, podejścia do napięcia i rozwiązań, a także swobody interpretacji. Pomijając muzukę współczesną, której harmonia jest różnorodna, nierzadko inspirowana muzyką jazzową. Wydaje się, że harmonia klasyczna kładzie większy nacisk na prowadzenie głosów, przewroty akordów. Analizy harmoniczne przeprowadzane są w … Dowiedz się więcej

Bebop, który rozwijał się w latach 40. XX wieku (głównie dzięki muzykom takim jak Charlie Parker, Dizzy Gillespie i Thelonious Monk), wprowadził nowy sposób myślenia o akordach i progresjach harmonicznych.Wraz z nastaniem Be-bopu znaczenia nabrała kwinta zmniejszona, którą odtąd uznawaną za trzecią blue note. Powstała ona przez wypełnienie pentatoniki krokiem sekundowym. Kwinta zmniejszona (fifth flatted) … Dowiedz się więcej

Melodia jest jednym z najważniejszych elementów utworu jazzowego. Inspiruje harmonię (temat), a harmonia wpływa na melodię (chorus). To wzajemne przenikanie podkreśla wspólne, jednorodne korzenie. Zarówno harmonia, jak i melodia jazzowa zostały ukształtowane przez blue notes. Nałożenie skali pentatonicznej na europejską skalę jońską doprowadziło do powstania skali bluesowej (od dźwięku C: c–d–es–e–f–g–a–b–h). Niepewność w intonowaniu i … Dowiedz się więcej

Aranżowanie konstrukcji harmonicznych niesie ze sobą wiele wyzwań, których przezwyciężenie może przynieść efekty w postaci pełnego, nasyconego brzmienia zespołu. W praktyce muzycznej stosowane są akordy zawierające od trzech do ośmiu dźwięków (czasami nawet do dwunastu). Mogą to być akordy: a) pełne – zawierające wszystkie składniki, b) niepełne – zawierające dźwięki z pominięciem prymy, kwinty lub … Dowiedz się więcej

Muzyka jazzowa wykształciła stosunkowo niewiele form, w których najbardziej popularne jest wariacyjne przetworzenie skomponowanego tematu. Ilość owych przetworzeń (chorusów) uzależniona jest od wielu czynników (kondycji, umiejętności, twórczego improwizowania, ograniczonego czasu, aranżacji itp.) przy czym nie obowiązuje klasyczna zasada stopniowego oddalania się przy od tematu – ważne jest utrzymanie jego nastroju. Chorusy są z reguły oparte … Dowiedz się więcej

Free jazz, który narodził się pod koniec lat 50. i rozwinął w latach 60. XX wieku, był ruchem radykalnym — zarówno estetycznie, jak i ideologicznie. Jego przedstawiciele, tacy jak Ornette Coleman, Cecil Taylor, Albert Ayler, Archie Shepp, czy Sun Ra, dążyli do wyzwolenia muzyki z konwencjonalnych form, struktur rytmicznych, a przede wszystkim z ograniczeń harmoniki … Dowiedz się więcej