strona o improwizacji jazzowej
Podwójny kontrapunkt oktawowy w progresji ii–V7–I Podwójny kontrapunkt oktawowy (ang. invertible counterpoint at the octave) to technika polegająca na odwróceniu pozycji dwóch głosów kontrapunktycznych względem siebie. Innymi słowy, głos dolny może zostać przeniesiony o oktawę w górę i pełnić rolę głosu górnego, lub odwrotnie — głos górny może zostać przeniesiony o oktawę w dół, stając … Dowiedz się więcej
Skala lidyjska to jeden z siedmiu trybów diatonicznych, postrzegany w teorii jazzu jako pochodna gamy durowej. Choć tradycyjnie buduje się ją od czwartego stopnia gamy durowej (np. F w C-dur), w harmonii modalnej traktowana jest jako niezależny zbiór dźwiękowy, posiadający własne, unikalne cechy melodyczne, harmoniczne i funkcyjne. Skala lidyjska to tryb o jasnym, nowoczesnym, lecz … Dowiedz się więcej
Harmonia jazzowa, choć ma wspólne podstawy z klasyczną (system tonalny, akordy tercjowe, kadencje), charakteryzuje się większą swobodą i przyzwoleniem na dysonanse. Muzycy jazzowi myślą o akordach „pionowo” (jako następujących po sobie progresjach), podczas gdy klasyczni – „horyzontalnie” (jako wyniku prowadzenia głosów). Jazz wykorzystuje uproszczony system symboli akordów do szybkiej komunikacji, w przeciwieństwie do precyzyjnej notacji … Dowiedz się więcej
„Berklee Funk” to potoczne, pół-żartobliwe określenie używane przez niektórych muzyków i pedagogów do opisania schematycznego, przewidywalnego stylu gry jazzowej lub fusion, który kojarzy się z akademickim podejściem do muzyki – szczególnie z absolwentami Berklee College of Music w Bostonie (jednej z najbardziej znanych szkół muzyki rozrywkowej i jazzu na świecie). Co się kryje za tym … Dowiedz się więcej
Improwizować może każdy. Nie jest tak, że trzeba się do tego urodzić, mieć dar od niebios. Każdy, kto gra na instrumencie może nauczyć się bardzo poprawnie improwizować. Muzyk, który nawet w sposób niewielki opanował arkana gry na instrumencie może podjąć się próby improwizowania. Do improwizacji wcale nie trzeba mieć słuchu absolutnego, można nawet nie odróżniać kwarty … Dowiedz się więcej
Motyw jest krótką formułą dźwiękową, najmniejszą figurą metrorytmiczną tworzącą temat muzyczny. Improwizacja motywiczna może być znakomitym uzupełnieniem ósemkowego ogrywania akordów. Pomaga budować spójne solo – zamiast losowych dźwięków, masz temat do rozwinięcia. Daje słuchaczowi coś do zapamiętania. Tworzy wrażenie logicznej narracji. Skąd wziąć motyw? Najprościej z tematu utworu, który improwizujesz. Cechy motywu: Krótki – często 2–4 … Dowiedz się więcej
Dźwięki spoza skali (nieharmoniczne) to dźwięki, które nie mieszczą się w podstawowej skali. Dla skali majorowej: są to dźwięki: ♭2,♭3, ♭6 i ♭7, czyli w C-dur: C# (Db), D# (Eb), G# (Ab), A# (Bb). Takie dźwięki wnoszą do solówki spore napięcie, ale ich użycie powinno być ograniczone pewnymi zasadami. ♭2 rozwiązuje się na 2 … Dowiedz się więcej
Częste błędy początkujących improwizatorów 1. Brak świadomości harmonicznej Do częstych błędów początkującego improwizatora należy ignorowanie zasad łączenia skal z akordami. Można oczywiście improwizować ze słuchu, ale wymaga to ogromnego talentu i setek godzin świadomego słuchania muzyki. Improwizatorów, którzy nigdy nie zagrali złego dźwięku, jest bardzo niewielu. Zatem miej w zwyczaju przestrzegać harmonii utworu i grać … Dowiedz się więcej
Tonacja – przynależność materiału dźwiękowego utworu muzycznego do konkretnej gamy durowej lub molowej, na której jest on oparty. Tonację utworu (lub jego fragmentu) określa się, biorąc pod uwagę znaki przykluczowe oraz akordy lub dźwięki zaczynające i kończące utwór. Tonacja to system organizacji dźwięków, który określa, jakie dźwięki i akordy są używane w danym utworze. Nadaje … Dowiedz się więcej
Koło kwintowe to diagram ukazujący 12 tonów chromatycznych ułożonych w okręgu, gdzie każdy kolejny dźwięk jest oddalony o kwintę czystą (czyli 7 półtonów) od poprzedniego. Idąc w prawo, przechodzimy w górę o kwintę (np. C → G → D → A…). Idąc w lewo, schodzimy o kwintę w dół (np. C → F → B♭ … Dowiedz się więcej