Harmonia ragtimu

Harmonika ragtimów wzorowała się na harmonii ooon songs, wykorzystując utarte schematy harmoniki europejskiej i nie wykraczając poza osiągnięcia dziewiętnastowiecznej muzyki rozrywkowej, nastawionej na podobanie się odbiorcom z niewybrednym smakiem artystycznym /przykład 16/. Środkowa część ragtimu utrzymana była przeważnie w tonacji subdominanty

Zasób środków harmonicznych nie był zbyt duży. Kompozytorzy posługiwali się trzema podstawowymi funkcjami, wychodząc czasem w obszar tonalności rozszerzonej. Korzystali ze zboczeń modulacyjnych i krótkich łańcuchów dominant wtrąconych. Akordy dysonansowe pełniły w nich funkcje dominant rzeczywistych (rzadko pozornych ) rozwiązywanych na akord konsonansowy. Zmianę tonacji dokonywano poprzez chromatyczne przesunięcie modulacyjne , progresję modulującą  lub modulację.
Ragtime komponowane były przeważnie w tonacjach majorowych i utrzymane w pogodnym nastroju. Wykonywane na fortepianie o temperowanym stroju, podobnie jak ooon songi, kształciły poczucie tonalności dur-moll u Murzynów.