Harmonia Coolu

Konsekwentny rozwój harmonii jazzowej stopniowo zatracał jej charakter tonalny. Dysonans nie musiał się rozwiązywać ? przestał być źródłem napięcia; stracił przez to sens dysonansu zachowując jedynie walor brzmieniowy.

Harmonika Coolu rezygnuje ze skompliowanych przebiegów modulacyjnych. Akordy łączą się w swobodnie wybieranych układach, z częstym wykorzystaniem zasady paralelizmu akordowego (przykład 36).

Zagęszczenie dźwięków w akordzie prowadziło do powstawania klasterów