Z definicji improwizacji

Kilka „słownikowych” ujęć tematu. Definicje pochodzą z Wikipedii, Słownika Kopalińskiego, Słownika Języka Polskiego etc.
improwizacja
rzecz, akcja, czynność dokonana na poczekaniu, bez przygotowania; mowa, utwór muz. a. lit., przekład powstały bez przygotowania; wykonanie czegoś na poczekaniu, od ręki, na gorąco, ex promptu, ex tempore; por. ad aperturam libri. Etym. – fr. improvisation 'jw.’ z łac. improvisus’ nieprzewidziany; nieoczekiwany’; im- zob. in- 1; provisus p.p. od providere, zob. prowizja.
Improwizacja – spontaniczne tworzenie bez przygotowania. W muzyce to sposób grania polegający na układaniu przez instrumentalistę lub wokalistę swojej partii podczas grania (np. na koncercie), przez co proces tworzenia utworu zbiega się w czasie z jego wykonaniem. Może polegać również na modyfikacjach wykonywanego tematu. Początków improwizacji w muzyce należy szukać w muzyce ludowej, także w tradycyjnej muzyce Dalekiego Wschodu. W muzyce poważnej występowała w baroku jako basso continuo, w klasycyzmie podczas wykonywania kadencji w koncertach i muzyce romantycznej jako improwizacje solistów. W muzyce rozrywkowej improwizacja jest charakterystyczna dla jazzu, w mniejszym stopniu dla bluesa i rocka. Pomimo że improwizacja jest postrzegana jako coś bardzo spontanicznego, podstawą dobrej improwizacji jest rzetelne przygotowanie. Improwizacja najczęściej oparta jest o następujące elementy:

  • formę utworu (kolejność następujących po sobie części utworu i charakter tych części)
  • harmonię (schemat harmoniczny; sekwencję następujących po sobie akordów w akompaniamencie)
  • temat utworu (podstawowa melodia, która grana jest zazwyczaj na początku utworu)

cdn…

Dodaj komentarz